Jak napisać w filmie silną postać antagonisty

• 11 września 2020

​Antagonista:

• Zły człowiek.
• Wróg.
• Adwersarz.
• Oponent.
• Przeciwnik.
• Zły władca.
• Nemezis.

Istnieje wiele słów, które opisują tę kluczową postać w tradycyjnym scenariuszu lub filmie. Tutaj będziemy nazywać tę postać "antagonistą" - czyli bytem, który opiera się bohaterowi w dążeniu do celu.

Zanim przejdziemy dalej, przejdźmy do roli głównej bohatera w tradycyjnym filmie. Zrozumienie podróży bohatera w kontekście klasycznej trzyaktowej struktury filmowej jest niezbędnym fundamentem do naszej dyskusji o antagonistach.

Będę tu, kiedy wrócisz!

Kto jest antagonistą i dlaczego jest to ważne?

Wszystko gotowe? Dobra! Zejdźmy więc do głębokiego, mrocznego świata antagonistów.

Po prostu, antagonista to postać, która z tego czy innego powodu chce powstrzymać bohatera przed osiągnięciem swojego celu. Przez większość czasu antagonista ma swój własny cel, który - jeśli zostanie osiągnięty - uniemożliwia mu osiągnięcie sukcesu.

Na przykład, wyobraźmy sobie, że jesteś bohaterem, a Twoim celem jest zjedzenie bardzo smacznie wyglądającego ciasteczka, które zostało lewą prawą klapą w środku stołu. Jest to piękne ciasteczko, doskonale wypieczone, jeszcze ciepłe, z rozpływającymi się czekoladowymi wiórkami. Planujesz przejść się po pokoju, wziąć to ciasteczko do ręki i delektować się każdym kęsem.

Ale niestety dla ciebie, to nie będzie łatwe. Bo jestem po drugiej stronie pokoju i widzę to samo ciasteczko.

Może nie wiesz tego o mnie, ale jestem boskim doceniaczem ciasteczek. Ja też widzę jego doskonałość, więc mam swój cel. Przejdę się po pokoju, wezmę to ciasteczko do ręki i pożrę je.

Jeśli ja zdobędę swój cel, ty nie zdobędziesz swojego. Jeśli ty dostaniesz swój cel, ja nie dostanę swojego.

Oczywiście, wszyscy jesteśmy tu przyjaciółmi, więc moglibyśmy po prostu podzielić się ciasteczkiem - ale nie o to dzisiaj chodzi w naszej dyskusji!

Jeśli chodzi o trzyaktową strukturę filmową i scenopisarstwo, najważniejszą rzeczą, którą należy zidentyfikować o antagoniście, jest jego związek z celem bohatera. Weźmy klasyczny przykład, Czarnoksiężnik z Oz. Dorothy chce wrócić do domu w Kansas. Aby osiągnąć swój cel, Dorothy musi użyć rubinowych pantofli na nogach - to jedyny sposób, aby Czarnoksiężnik, któremu Dorothy powiedziano, że pomoże jej wrócić do domu. Antagonistą tej opowieści jest Zła Czarownica Zachodu, która nie żyje, by w jakikolwiek sposób zdjąć rubinowe pantofle z nóg Doroty. Jeśli Zła Czarownica zdobędzie swój cel - rubinowe pantofelki - Dorothy nie będzie mogła zdobyć jej, czyli audiencji z Czarodziejem i przejścia do domu.

Tak jak w przypadku bohaterów, najlepsi antagoniści czują się prawdziwie dla widzów. Rozumiemy ich cele i czujemy, że są dla nich bardzo ważne i głęboko osobiste. Jak mówi scenarzysta Michael Tabb:

"Motywacja dobrze napisanego antagonisty jest czymś, co publiczność powinna zrozumieć (czy to samolubna, czy altruistyczna). Może to być cokolwiek, o ile jest to jasne i oznacza świat dla antagonisty. Powody, dla których bohater robi to, co robi, mogą być często najbardziej pociągającą emocjonalnie częścią historii. Dzieje się tak dlatego, że widzowie rozumieją motywację antagonisty i w idealnej sytuacji mogą odnieść się do niej".

Kiedy możemy się do czegoś odnosić, czujemy w naszych sercach, że możemy sobie wyobrazić podejmowanie tych samych działań, co ktoś inny, gdybyśmy mieli do czynienia z tymi samymi okolicznościami. Tak więc, jeśli naprawdę wierzymy, że cel wiele znaczy dla antagonisty i możemy się z nim odnosić (lub przynajmniej rozumieć), wtedy zabawiamy się długościami, do których antagonista dąży, aby osiągnąć swój cel. Ponieważ zazwyczaj kibicujemy bohaterowi podczas oglądania filmu, nasze rozumienie i relacja z motywacjami antagonisty może wzmocnić szarpaninę, której doświadczamy jako aktywni widzowie.

Innymi słowy, jeśli wiemy w głębi duszy, jak ważne są te rubinowe pantofle dla Złej Czarownicy z Zachodu i wierzymy, że naprawdę zrobiłaby dla nich wszystko, wtedy rośnie nasz strach, że Dorothy może nie zdać sobie sprawy z tego, że jej cel wzrośnie. Ta historia ma silny emocjonalny kręgosłup.

Antagonista nie jest tylko cechą charakteru.

A teraz zatrzymajmy się na chwilę i porozmawiajmy o tym, czym nie jest antagonista - a przynajmniej o tym, co samo w sobie nie kwalifikuje postaci jako antagonisty.

Jako nauczyciel scenariopisarstwa w Lights Film School, przeczytałem wiele scenariuszy, w których jest postać:

• Niegrzeczny
• Mean
• Ktoś, kto droczy się z bohaterem
• Ogólnie rzecz biorąc, w przeciwieństwie do
• Tyran (do głównego bohatera i/lub innych)

Antagonista może mieć te cechy charakteru, absolutnie - ale te cechy same w sobie nie tworzą antagonisty!

Tylko dlatego, że ktoś jest, powiedzmy, niegrzeczny, wredny, lub niepodobny, nie oznacza, że zachowuje się jak antagonista w opowieści. Pamiętaj, że antagonista motywowany jest dążeniem do celu, który, jeśli zostanie osiągnięty, uniemożliwi bohaterowi osiągnięcie własnego celu. Jasne i proste. Chodzi o funkcję narracyjną, a nie o cechy osobiste rozpatrywane w izolacji. Pamiętaj, że antagonistę definiuje stosunek do celu bohatera.

Zwróćmy się jeszcze raz do Czarodzieja z Oz. Gdyby Nikczemna Czarownica Zachodu od czasu do czasu tylko zatrzymywała Dorothy, by bawić się w jej niebieską sukienkę, nie zakwalifikowałaby się jako antagonistka. Ale ponieważ Zła Czarownica chce czegoś, co powstrzyma Dorothy przed dostaniem tego, czego chce, jest absolutnie przeciwnikiem.

Ich przeciwstawne cele wywołują konflikt, dramatyczną siłę napędową wielu klasycznie skonstruowanych filmów.

Antagonista nie jest koniecznie "zły".

Ważne jest, aby zauważyć, że antagonista niekoniecznie musi posiadać negatywne cechy charakteru, takie jak te wymienione powyżej. Na przykład, w przypadku You vs Me w Quest for the Perfect Cookie, żaden z nas nie jest koniecznie złym człowiekiem. Oboje chcemy tylko tego samego i tylko jeden z nas może go mieć.

To czyni mnie twoim przeciwnikiem.

Słowo "zło" często rzuca się w oczy, jeśli chodzi o antagonistów. Pewnie, w kontekście niektórych misji, antagonista może być twoim podręcznikiem, zawirowującym wąsy mistrzem piekła, który chce zniszczyć świat. Ale oni niekoniecznie są tacy. "Spójrzcie na taki film, jak Ferris Bueller's Day Off", zachęca nas scenarzysta Ken Miyamoto. "Komedia":

"Dyrektor Rooney najwyraźniej nie jest zły, jeśli jednak spojrzeć na to z kontekstu filmu - mianowicie z perspektywy nastolatków takich jak Ferris, Sloane i Cameron - Rooney jest "zły" pod względem reprezentowania autorytetu, który sprzeciwia się ich woli zabawy i korzystania w pełni z życia i szkoły. Wszyscy wiemy, co większość nastolatków czuje do autorytetu, zwłaszcza taki dyrektor jak Rooney, więc w ich oczach w tym momencie życia jest on "zły".

Jeśli Dzień wolny Ferrisa Buellera dotyczył Rooney'a - tzn. rozpoczynał się od tego, że Rooney budził się tego dnia do szkoły, wiązał krawat, wchodził do biura i przygotowywał się do kolejnego dnia realizacji celu, jakim jest upowszechnienie edukacji wśród wszystkich swoich uczniów, w tym Ferrisa Buellera - to sam Ferris, punkowy dzieciak, który zrobi wszystko, co w jego mocy, by uniknąć odpowiedzialności, byłby antagonistą.

Antagonista nie zawsze jest człowiekiem.

Wielu antagonistów to ludzie z jasnymi celami i zrozumiałymi, wręcz relatywnymi motywacjami.

Czasami jednak rolę antagonisty może pełnić coś nie-ludzkiego. W takim przypadku antagonista jest często określany jako "siła antagonistyczna".

Często antagonistyczna siła przybiera formę czegoś naturalnego lub nadprzyrodzonego. Jej "celem" jest zwykły popęd natury lub instynkt. W wielu przypadkach, gdy film wykorzystuje antagonistyczną siłę, celem bohatera jest przetrwanie.

Na przykład:

• Zdarzenie naturalne - burze, wybuchy wulkanów, uderzenia asteroid, zmiany klimatu, trzęsienia ziemi, uderzenia meteorytów - zagrażające bohaterowi lub nawet samej ludzkości. Pomyślcie o Twisterze, Dante's Peak, Armageddonie, The Perfect Storm, The Day After Tomorrow, San Andreas.
• Szybko rozprzestrzeniająca się choroba, jak w Outbreak, Ślepota i Zakażenie.
• Obcy! Dzień Niepodległości to klasyk. Obcy Ridley'a Scotta to ulubieniec szkoły filmowej Lights. Czasami antagonizm jest dostrzegany tylko - w wyniku nieporozumienia - jak w filmie Denisa Villeneuve'a Arrival.

Antagonista zazwyczaj nie jest wadą charakteru.

Niektórzy pisarze mylą antagonistę z wadą postaci - czyli czymś, co w jej wewnętrznej jaźni lub osobowości może uniemożliwić jej osiągnięcie celu. W rzeczywistości, bardzo rzadko zdarza się, by postać była swoim najgorszym wrogiem, szczególnie w narracji trzyaktowej. Psychoterapeuta oraz profesjonalista filmowy i telewizyjny David Silverman, mgr, LMFT pisze:

"W filmach podejmujących tematykę wewnętrzną i zgłębiających obrzędy przejścia, takie jak dojrzewanie (Prawie sławne), kryzysy wieku średniego (10), poważna choroba (Teoria wszystkiego), uzależnienie od narkotyków i alkoholu (Trainspotting), żałoba (Zwykli ludzie), kwestie psychologiczne (Piękny umysł), mamy tendencję do myślenia, że antagonista jest samym bohaterem. Filmy takie jak te mają tendencję do tworzenia wielkich dramatycznych opowieści, ponieważ koncentrują się całkowicie na rozwoju głównego bohatera poprzez życie w okresie przejściowym, do czego każdy może się odnieść.

Tak, ale na filmy trzeba patrzeć jak na scenarzystę, co oznacza, że to bohater napędza historię. Antagonista hamuje jego postępy.

W filmie, który opowiada o przemianach w życiu, absolutnie potrzebna jest zarówno zewnętrzna, jak i wewnętrzna fabuła. Główny bohater ma napęd, który przesuwa film do przodu. Inna postać hamuje jego postępy, a ta postać jest antagonistą. W powieści można by po prostu poradzić sobie z postacią doświadczającą straty. Ale w filmie potrzebny jest konflikt, który pojawia się na ekranie.

Patrząc na niektóre z najlepszych filmów z gatunku "rite-of-passage", widać, że te dobre stworzyły zewnętrznego antagonistę (prawdziwego człowieka, a nie "depresję" czy "uzależnienie").

W "Opuszczaniu Las Vegas" postać Nicka Cage'a dąży do tego, by po kilku tragicznych stratach wypić siebie na śmierć. Piękna, ale w gruncie rzeczy rozbita prostytutka, grana przez Elizabeth Shue, spowalnia go i prawie zatrzymuje, oferując mu współczucie, przyjaźń i miejsce pobytu.

W książce "Silver Linings Playbook" postać Bradleya Coopera (zajmującego się chorobą dwubiegunową) wychodzi z ośrodka psychiatrycznego napędzanego, by wrócić do zdrowia wraz z byłą żoną. Postać Jennifer Lawrence stoi mu na przeszkodzie, a w końcu zwycięża, gdy się zakochują.

W Zwykłych Ludziach młody chłopak nie uratuje brata przed utonięciem, a po jego śmierci jest owinięty winą, a w końcu próbuje popełnić samobójstwo. Antagonistą w "Zwykłych ludziach" jest jego zimna matka, grana przez Mary Tyler Moore. Ona nie tylko trzyma chłopca odpowiedzialnego za śmierć brata, ale także robi wielkie widowisko z życia jej "doskonałym" podmiejskim stylem życia wyższej klasy średniej, odmawiając uczucia do jej przygnębionego syna. Stoi na drodze do wyzdrowienia chłopca."

Innymi słowy, nawet gdy historia wydaje się być na pozór napędzana przez wewnętrzny konflikt, najbardziej przekonujące filmy o życiu w okresie przejściowym mają tendencję do rzucania zewnętrznej siły, która działa jak antagonista zagrażający realizacji celu bohatera. Bohater spotyka się z nimi, zmagając się z ich głębszą wadą charakteru.

Antagonista może mieć też genezę charakteru.

Mówiąc o tym, antagoniści mogą mieć i często mają swoje własne wady charakteru - a ogólniej mówiąc, łuki postaci.

Pamiętaj, jak w przypadku bohaterów, najlepsi antagoniści czują się prawdziwie dla widzów. Mogą być w pełni rozwiniętymi bohaterami. Jak wyjaśnia pisarz Chuck Wendig:

"Antagonista może mieć łuk. Powinien mieć łuk, właściwie. Antagonista nie zaczyna się w punkcie A, a kończy w punkcie A. Zmienia się i rośnie (lub czasami kurczy), tak samo jak bohater. Nie należy zakładać, że antagonista musi być statyczną, niezachwianą twarzą konfliktu - niech jego postać zmienia się wraz ze zmieniającymi się warunkami, niech jego szaleństwo pogłębia się, jego nienawiść lub ból pogarszają się, jego gorliwość chwyta jak tłusty ogień".

Dla niektórych antagonistów łuk postaci oznacza przejście od "dobra" do podręcznikowego "zła" na naszych oczach - a w przypadku Anakina Skywalkera z Gwiezdnych Wojen; AKA, Dartha Vadera - z powrotem do "dobra". Anakin/Vader po raz pierwszy został przedstawiony jako złoczyńca w 1977 roku, ale jego historia, a później całe filmy pokazują, że we wcześniejszych latach Anakin nie był złoczyńcą.

Autor Holly Bodger przygląda się z bliska łukowi postaci Anakina i jest to zabawna lektura. Zasadniczo, Bodger twierdzi, że w Star Wars: Episode III - Revenge of the Sith, Anakin jest tragicznym bohaterem, który technicznie nie staje się antagonistą aż do następnego filmu. Do dalszego śledztwa w sprawie Anakina/Vadera.

Oczywiście, łuk antagonisty może być bardziej zniuansowany. Mogą zaczynać jako wróg i przechodzić transformację, która przekonuje ich do przyznania się lub udzielenia innej pomocy bohaterowi w jakiś sposób, nawet jeśli nie doszli jeszcze do końca do strony bohatera. Draco Malfoy Harry'ego Pottera jest tego doskonałym przykładem:

"Draco wykupuje się za wcześniejsze lata nękania, ratując życie Harry'emu. Kiedy Harry, Hermiona i Ron są przechwytywane przez Death Eaters podczas próby ukrycia się przed Voldemortem, Hermiona uderza Harry'ego z Stinging Jinx. Ten sześciokąt tymczasowo zniekształca jego twarz, co utrudnia rozpoznanie Harry'ego lub jego słynnej blizny. Po zabraniu do Malfoy Manor, domu dziecka Draco, Draco jest proszony o potwierdzenie tożsamości każdego Rona, Harry i Hermiona. Dobrze wiedząc, że to oni (bo to on dręczył ich przez ostatnie sześć lat) nie potwierdza ich tożsamości w sposób pozytywny.

Z jakiegokolwiek powodu (prawdopodobnego odkupienia) dał Harry'emu i jego przyjaciołom trochę czasu na ucieczkę, niewiele brakowało do śmierci. Po tym incydencie, być może aby odwzajemnić dobroć Draco w Malfoy Manor, Harry uratował Draco przed śmiercią dwukrotnie w bitwie pod Hogwartem. Te dwie postacie, które kiedyś ze sobą rywalizowały, stają się tymi, które ratują sobie nawzajem życie".

Niech to zatonie - "te dwie postacie, które kiedyś rywalizowały ze sobą..." Draco był rywalem Harry'ego, tak. Ale Harry był też rywalem Draco. Albo, powiedzmy, w przypadku There Will Be Blood - autorska scena PT Andersona za epickie pieniądze vs. religijnym popisem, który budzi brzydotę chciwości i ego - Pastor Eli Sunday jest rywalem przedsiębiorcy Daniel Plainview, ale Daniel Plainview jest również rywalem Eli Sunday.

Co prowadzi nas do naszego ostatniego, ważnego punktu:

Dla antagonisty, bohater jest antagonistą.

Chodzi o perspektywę. Wpuszczenie nas w tę perspektywę jest jednym ze sposobów, w jaki filmowcy mogą zmobilizować widza do zrozumienia antagonisty i tym samym sprzyjać głębszej emocjonalnej inwestycji w film.

Według Wendiga, antagonista jest "bohaterem we własnej historii". Wendig doprowadza sprawy do ostateczności:

"Ludzie, którzy robią złe rzeczy, często usprawiedliwiają swoje własne działania jako w jakiś sposób pozytywne - Hitler nie był tylko trollem na skalę międzynarodową. Myślał, że jest zbawicielem ludzkości i że jego głęboko gówniany program jest uzasadniony. Nie znaczy to, że pragnienia antagonisty muszą być szlachetne ("Musiałem zabić tych wszystkich ludzi, żeby uratować sierociniec!"), tylko że sam siebie przekonał o swojej szlachetności. Antagonista uważa, że ma rację. I czyniąc to, co słuszne. Nawet gdy jest to okropne."

Podsumowując

Stworzenie pamiętnego antagonisty może być świetną zabawą, ale dla wielu jest to również prawdziwe wyzwanie. Aby pomóc ci przebrnąć przez te twórcze bloki, zostawię ci kilka pytań, które możesz sobie zadać:

• Jaki jest cel antagonisty?
• Jeśli antagonista realizuje swój cel, w jaki sposób wpływa to na bohatera i jego własny cel?
• Dlaczego antagonista troszczy się o to, co go interesuje? Co sprawia, że jest to dla nich osobiste? Jak mogę pokazać moim widzom, jak bardzo jest to osobiste - jak długo antagonista będzie się starał osiągnąć to, czego chce?